Midden-Amerika: El Salvador

Jaaaaah, het is weer zo ver. We mogen weer reizen. 4 weken door Midden-Amerika!

Zondagochtend om 10:00 vertrokken we vanaf Schiphol, en natuurlijk hadden we het zo strak gepland dat we om 9:15 in de rij voor het inchecken stonden. We mochten direct door naar de businessclasscheckin om wat tijd in te halen. De eerste vraag die we kregen, was of we wel samen reisden. Ja tuurlijk, waarom? Nou jullie stappen over in Housten en daar heb je een ESTA voor nodig. Leendert had die wel, ikke niet. Leendert was een paar weken terug nog naar San Francisco geweest, en had dit toen nodig gehad. Voor een overstap dachten we dit niet nodig te hebben. Maar we hadden mazzel, de vlucht was 30 min vertraagd en het aanvragen van een ESTA kon online in 30 minuten. Wij de rij weer uit, snel de ESTA aanvragen en via de businnesclass checkin weer voorgedrongen. De vlucht was dramatisch, enorm veel turbulentie en ik kwam groen van de misselijkheid aan op Houston. Maar gelukkig hadden we een overstap van 4 uur, dus dachten we dat we wel ff konden chillen.

Helaas, op Houston moesten we eerst 20 min lopen naar de immigratie, daar een uur in de rij om een stempeltje te halen. Aangezien we officieel geen familie zijn moesten we apart door de douane en ik mocht niet op Leendert wachten. Je raadt het al, we raakte elkaar kwijt in niemandsland.. Via een bagageband ingang mocht ik weer in de rij om naar de gates te gaan en daar stond Leendert gelukkig weer. Dit bleek toch een pre-rij te zijn voor de 1,5 uur durende security check voordat we naar de gate mochten. Voor de snelle rekenaar hadden we precies 40 min over om een echte Amerikaamse burger te eten en op tijd in het vliegtuig te zitten. De vlucht naar El Salvador begon met een vraag hoeveel cash geld we bij ons hadden en de stewardess moest de dames bij de nooduitgang toch echt 3 keer vragen of ze hun telefoongesprek konden onderbreken voor de instructies. 17% van de mensen uit El Salvador werkt in Amerika. De vlucht zat dus vol met mensen uit El Salvador die bleven bellen tot er geen bereik meer was. 

In El Salvador hadden ze bij de douane ook weer een topsysteem. Iedereen kreeg de vraag of ze iets aan te geven hadden en als je dan aangaf dat dit niet zo was mocht je op een knop van een stoplicht drukken waarna het stoplicht groen werd en je door mocht lopen :s 
Behalve bij mij natuurlijk, die werd rood. Dat betekent dat je door de scan moet. Backpack door de scan en zonder te kijken mochten we toch doorlopen. Tijdens de taxirit naar het hotel merkte we al snel dat het niet uitmaakt of je rechts of links reed. En dat de politie regelmatig auto's aanhoudt langs de weg en mensen naast de auto op de grond beweegt onder drang van een geweer. Eenmaal in de buurt van ons hotel bleek dat er elke paar 100 meter wel iemand met een geweer stond om een paar huizen te beveiligen. Het hotel was vrij chique, met continue 3 man personeel voor onze beschikking.

De eerste dag voor lunch de omgeving even wezen checken. Nieuwe scheerschuim voor Leendert gekocht want de oude was leeggelopen in zijn toilettas en gelijk een locale ondefinieerbare lunch langs de weg genuttigd. In de avond het centrum van San Salvador ingegaan en dat was een partij hectisch. Allemaal straatverkopers met fruit, schoenen en BH's. Baby's krijgen borstvoeding in het verkooptentje en auto's rijden er rakelings langs. Na een hapje een taxi gezocht om ons terug naar het hotel te brengen. De beveiliger van een tentje van de overkant deed een belletjes. Want ja, er kwam zo toch een taxi aan. Het fust was leeg dus de taxi kwam een nieuwe brengen en kon ons wel terugbrengen. 

Volgende bestemming is Guatemala.