Beijing

De treinreis van Ulaanbaatar naar Beijing was onze laatste en langste treinreis. Het bijzondere aan dit stuk was dat er Mongolië niks te zien was behalve de eindeloze Gobi woestijn. We zijn een stuk of 6 stadjes gepasseerd en hebben verder uren lang alleen de woestijn gezien, zelfs geen elektriciteitspalen. Bij de grensovergang stonden we weer uren stil, maar in China had dat ook een reden. Er werd namelijk een ander onderstel onder gezet aangezien de rails in China anders zijn. Elk treinstel werd daarvoor eerst in de loods geparkeerd. Daarna werd het treinstel omhoog gelift, gingen de oude onderstellen eraf en kwamen er nieuwe onder. Terwijl dit gebeurde moesten wij gewoon in de trein blijven zitten. Dit was wel het minst comfortabele stuk van de reis, aangezien het treinstel hierbij alle kanten op werd geduwd.

Bij zonsopgang reden we in China en was het uitzicht van de woestijn overgegaan naar een uitzicht vol met maisvelden. En dat bleef zo tot we Beijing naderden. Op het station van Beijing werden we door een aantal Chinezen volledig nagekeken. Tsja relatief gezien waren we ook lang en keken we over iedereen heen. Na de ontberingen in de trein en het Gerkamp in Mongolië hadden we onszelf op een 4-sterren hotel in Beijing getrakteerd. De eerste avond zijn we gelijk Chinees gaan eten in een tent waar we op basis van plaatjes een heerlijke maaltijd hadden uitgezocht.

De volgende dag zijn we op tijd opgestaan om de Chinese muur te bezichtigen. Vanaf een busstation moesten we met bus 919 naar Badaling. Na het hele busstation rond gelopen te hebben en netjes in de rij te hebben gestaan, waarbij de lokale Chinezen lekker aan het voordringen waren, zaten we eindelijk in de bus. Leendert vroeg in zijn beste Chinees aan de buschauffeur of hij naar Badaling ging en uit zijn gebaren konden we opmaken dat hij vond dat hij die kant op ging en dat we goed zaten. We zouden 1,5 uur in de bus moeten zitten maar na een uurtje zette de buschauffeur de bus langs de snelweg neer en kwam druk zwaaiend naar ons toe om ons duidelijk te maken dat we hier toch echt uit moesten stappen. Met tegenzin zijn we uitgestapt. Bus weg. Stonden we daar bij een snelweg midden tussen de maisvelden. Na een paar minuten kwam er een taxi die ons wel graag naar de muur wilde brengen, maar dit rook naar afzetterij. Dus probeerde we aan de andere kant maar een bus terug te pakken. Wat een sukkel van een buschauffeur…… Wat bleek er waren 2 bussen met nummer 919, de snelle en de langzame. De snelle stopte niet bij Badaling en daar zaten we net in :S Dus nadat we een langzame teruggenomen hadden zijn we toch nog bij de muur belandt. ’s Avonds zijn we echte Peking eend gaan eten en hebben we dus onze trans Mongolië reis in stijl afgesloten.